Poszukiwani w nadziei

Każdego roku w Polsce ginie ponad 15 tysięcy ludzi. Wychodzą z domów i przepadają bez śladu. Nikt nic nie widział, nikt nic nie wie...

                                   Stowarzyszenie Bez Śladu wspierające rodziny osób zaginionych

Problematyka zaginięć od dawna gości w świadomości ludzkiej. W mniejszym lub większym stopniu. Ludzie, których dotknęła bolesna strata bliskiej osoby, bez wiadomości co się z nią dzieje, żyją ze strachem i niepewnością na co dzień. Bo czy sposób jest zapomnieć i nie myśleć każdego dnia o tym co i dlaczego się stało?

Normatywna definicja zaginięcia znajduje swe miejsce w Zarządzeniu nr 124 Komendanta Głównego Policji z dnia 4 czerwca 2012 r. w sprawie prowadzenia przez Policję poszukiwania osoby zaginionej oraz postępowania w przypadku ujawnienia osoby o nieustalonej tożsamości lub znalezienia nieznanych zwłok oraz szczątków ludzkich. Stanowi ona, że zaginięciem jest zaistnienie zdarzenia uniemożliwiającego ustalenie miejsca pobytu osoby fizycznej i zapewnienie ochrony jej życia, zdrowia lub wolności, wymagające jej odnalezienia albo udzielenia pomocy. W Polsce na odnalezienie czeka kilkadziesiąt tysięcy ludzi.

Wydawać by się mogło, że w epoce globalizacji i szeroko pojętego rozwoju cywilizacyjnego odnalezienie ludzi to przysłowiowa „bułka z masłem”. Nic bardziej mylnego. Potwierdzają to statystyki Komendy Głównej Policji. W Polsce od 2010 r. liczba osób zaginionych systematycznie rośnie. W 2013 r. za osoby zaginione uznano 19 617 ludzi, niemalże 2 tysiące osób więcej niż w roku poprzednim. Dowodzi to temu, że nawet postęp technologiczny, stale rosnące kwalifikacje pracowników komórek policyjnych powołanych do poszukiwań osób zaginionych, współpraca organizacji międzynarodowych i służb państwowych (m.in. poprzez System Informacji Schengen), nie są w stanie zapobiec temu zjawisku. Zjawisku które, choć często jest wyrazem młodzieńczego buntu, bądź chęci oderwania się od rzeczywistości, nosi niejednokrotnie znamiona przestępstwa, także tego największego – przeciwko ludzkiemu życiu.

Wokół tematu zaginięć krąży wiele mitów i niedopowiedzeń. Wynikają one przede wszystkim z braku wiedzy, znajomości przepisów prawnych i, co oczywiste, z emocjonalnego podejścia które bierze górę nad logiką i rozsądkiem. Własne działania poszukiwawcze w początkowej fazie powinny koncentrować się na kontaktach z przyjaciółmi osoby zaginionej, sprawdzeniu szpitali, domów noclegowych, aby zweryfikować czy zaginiony nie pozostaje z różnych przyczyn w tych miejscach. Ze zgłoszeniem o zaginięciu nie trzeba, a wręcz nie należy czekać 48 godzin. Policja ma obowiązek przyjąć zgłoszenie niezwłocznie po otrzymaniu informacji o zaginięciu danej osoby i podjąć działania zmierzające do ustalenia miejsca jej pobytu. Niezwykle ważne są  pierwsze chwile poszukiwań. Zwłoka w powiadomieniu Policji czy zatajenie ważnych informacji dotyczących osoby zaginionej, powodują utrudnienia w poszukiwaniach, które mogą się okazać tragiczne w skutkach.

Charakter pracy policyjnej wymusza niejako kategoryzacje osób zaginionych. I tak też za osobę zaginioną kategorii I uznaje się osobę, która opuściła nagle swoje miejsce pobytu w okolicznościach uzasadniających podejrzenie popełnienia na jej szkodę przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności, albo w uzasadniających podejrzenie zagrożenia dla jej życia, zdrowia lub wolności. Najczęściej w te kategorię wpisują się osoby, wobec których zachodzi podejrzenie o możliwość popełnienia samobójstwa, osoby małoletnie do lat 15 zaginione po raz pierwszy oraz osoby które ze względu na wiek, choroby lub zakłócenia czynności psychicznych mogą wymagać opieki bądź pomocy innych osób. Osoba zaginiona kategorii II, to osoba, której opuszczenie miejsca ostatniego pobytu nie budzi niezwłocznej potrzeby zapewnienia ochrony jej życia, zdrowia lub wolności, bądź udzielenia pomocy. Do tej kategorii najczęściej zalicza się osoby, które zabrały ze sobą swoje rzeczy osobiste lub deklarowały chęć zmiany swojej sytuacji życiowej. Ostatnia kategoria III to osoby małoletnie, które oddaliły się kolejny raz z ostatniego miejsca pobytu, osoby pełnoletnie, które samowolnie oddaliły się z placówek pomocy społecznej lub psychiatrycznej, a także osoby małoletnie, których zniknięcie można wiązać z tzw. porwaniem rodzicielskim. Owa kategoryzacja ma służyć usprawnieniu działań Policji i wytypowaniu schematu postępowania w określonych przypadkach. Ta schematyczność jest zarówno zaletą jak i wadą. Związane jest to przede wszystkim z pewną powtarzalnością różnych rodzajów zaginięć. Dzięki temu podejmowane są określone, rutynowe czynności, które bardzo często okazują się skuteczne w odnalezieniu zaginionych. Z drugiej jednak strony należy pamiętać, że nie każde zaginięcie to te same przyczyny, a ich ewentualna niesztampowość, może spowodować brak spojrzenia na sprawę zaginięcia w sposób nieszablonowy. Dlatego też ci, których los doświadczył zaginięciem ukochanej córki, wnuka, żony, brata, przyjaciela, szukają bliskich sami na wiele różnych sposobów.

Niewątpliwym pozytywem, jest fakt, że wielu zaginionych udaje się odnaleźć w stosunkowo krótkim czasie. Niestety równie wielu pozostaje uznanych za długotrwale zaginionych i szanse na ich odnalezienie maleją z każdym dniem. Nie oznacza to jednak, że nie jest to możliwe. Wiara w to i upór w poszukiwaniach potrafią przynieść rezultaty, choć niestety nie zawsze oczekiwane.

Co roku 30 sierpnia obchodzony jest jako Międzynarodowy Dzień Pamięci Osób Zaginionych. Każdego dnia, każdy z nas, mija na ulicy setki ludzi. Obce nam twarze mogą być twarzami, które ktoś jest zmuszony oglądać tylko na fotografiach. Problem zaginięcia może dotyczyć każdego z nas. Nie powinniśmy o tym zapominać. Także o tych, o których niektórzy nigdy nie będą mogli zapomnieć.

*****

Stowarzyszenie Bez Śladu jest efektem naszych prywatnych przeżyć związanych z zaginięciem bliskiej osoby. Dzisiaj jesteśmy jedynym stowarzyszeniem osób, które organizują się wirtualnie i działają na całym świecie. Służymy rodzinom osób zaginionych nie tylko pomocą w nagłośnieniu i doprowadzeniu do skutecznych poszukiwań, ale także naszym doświadczeniem osobistym. 

KRS: 0000418264. Kontakt: 884 648 912 kontakt@stowarzyszeniebezsladu.plStowarzyszenie Bez Śladu jest efektem naszych prywatnych przeżyć związanych z zaginięciem bliskiej osoby. Dzisiaj jesteśmy jedynym stowarzyszeniem osób, które organizują się wirtualnie i działają na całym świecie. Służymy rodzinom osób zaginionych nie tylko pomocą w nagłośnieniu i doprowadzeniu do skutecznych poszukiwań, ale także naszym doświadczeniem osobistym. 

Stowarzyszenie Bez Śladu jest efektem naszych prywatnych przeżyć związanych z zaginięciem bliskiej osoby. Dzisiaj jesteśmy jedynym stowarzyszeniem osób, które organizują się wirtualnie i działają na całym świecie. Służymy rodzinom osób zaginionych nie tylko pomocą w nagłośnieniu i doprowadzeniu do skutecznych poszukiwań, ale także naszym doświadczeniem osobistym. 

KRS: 0000418264. Kontakt: 884 648 912